Sanırım son 2 yıl hiç kimsenin hafızasından silinmeyecek.
İleri de şöyle anlatılacak:
“Salgın nedeniyle 40 derece sıcakta maske ile dolaştık, yaşantımız sınırlı kaldı, sevdiklerimize merhaba diyemedik, göremedik, hissedemedik..”
İnsan orijini gereği duygusaldır, yalnız yaşayamaz, toplu olarak bir arada bulunur.
Korona virüs salgını insanları izole olmaya zorunlu bırakırken birbirinden kopmasına da neden oldu.
Büyük çoğunluk ailesi dışında kimseyle birlikte bulunmamaya aynı ortamı paylaşmamaya özen gösterdi.
Çünkü işin içinde ölüme kadar varan ciddi bir sağlık sorunu var.
Yaşamak daha ağır bastığı için ne olursa olsun herkesin aklının ucunda salgın var.
Son aylarda ise durum biraz değişik.
Sokak, çarşı pazar insan selinden geçilmiyor.
Bir yandan korkular öte yanda ise insanın içinde ki birlikte, toplu olarak yaşama isteği.
İnsanlar içgüdülerini dinleyerek salgına dair kimi yasakları bir kenara alarak sokağa çıkıyor.
Denizin, güneşin, çarşının, pazarın, sokakta gördüğü arkadaşı, akrabası ile iki laflamanın keyfini çıkarmaya çalışıyor.
Eski günlerde ki gibi yaşamak istiyor.
Özgür, kısıtsız, istediği gibi..
Ancak öyle bir şey şu aşamada riskli.
Ölümcül salgın çevremizde dolaşıyor ve fırsat bekliyor.
Şimdi şuna karar vermemiz gerekiyor, ya bu salgına karşı birlikte mücadele edeceğiz veya her şeyi bir kenara alıp ‘nereden inceyse oradan kopsun’ diyerek kitlesel intihara yol açacağız.
Yaşam güzel ve yaşamak bizim ellerimiz de.
İnsan geçmişinden bugüne değil bin bir zorluklar içinde evirilerek, değişerek, dönüşerek daha güçlü olarak bugünlere değin geldi.
Binlerce yıllık zaman dilimi içinde salgınlar, savaşlar, hastalıklar insanın soyunu tüketemedi.
Çünkü insan her daim kendisine çıkış ve kurtuluş yolunu buldu ve bulmaya da devam ediyor.
Korona virüse yönelik hepimizin daha dikkatli ve biraz daha özenli, sabırlı olması gerekiyor.
Hiç bir şeyi hafife olmadan, bana bir şey olmaz falan demeden sorumluluk taşıyarak salgının yok edilmesine hepimiz katkı sunalım.
