Anlatılır ki: Pir Sultan Abdal darağacına doğru yürümeye başlar. Hızır Paşa emir verir, herkes Pir Sultan Abdal'ı taşlasın, taş atmayanın boynu uçurulmuş bilsin. Uğruna mücadele ettiği halk Pir Sultan Abdal'ı taşlamaya başlar. Taşlar Pir Sultan'a kadar gelmekte ama değmeden düşmektedir.
Pir'in arkadaşı Ali Baba taş atmak istemez. Ama can bu her şeyden kıymetli, kelle gidecek. Yerden bir gül bulur ve onu atar Ali Baba. Gül Pir Sultan Abdal'a değer ve yaralar. Al kanlar akar bedeninden. Can dostunun bu hareketinden incinen Pir Sultan Abdal'ın dudaklarından şu nefes dökülür:
“Şu kanlı zalimin ettiği işler,
Garip bülbül gibi zareler beni,
Yağmur gibi yağar başıma taşlar,
İlle dostun gülü yareler beni..”
Tabi günümüzde de dostluk çok önemli kavram.
Çünkü dost demek zor günde, iyi günde hemen yanı başında olandır.
Dayanaktır, güçtür.
Her türlü zorlukta destek olmaktır.
Ne var ki giderek bireyselleşen ve çıkar ilişkilerinin ön plana çıktığı günümüz de dostu ara ki bulasın.
Arkanı dönmeye gör, ihanetin, yalanın haddi hesabı yok.
Dost görünümlü o kadar çok fırıldak varki..
Küçük hesaplar, ayak oyunları, bini bir para etmeyen işler, güçler..
Dost sadece sözcükten ibaret olmuş.
Gerçek dostluklar maddi ve bir takım çıkar ilişkilerine kurban edilmiş.
Tabi ki gerçekten çok değerli dostlarımız da var, onların varlığı da bize güç veriyor.
Ne mutlu dostluğunu dünyanın hiçbir parasına ve çıkarına değişmeyenlere..
Ahmed Arif güzel demiş:
“Dört yanım puşt zulası,
Dost yüzlü,
Dost gülücüklü
Cıgaramdan yanar.
Alnım öperler,
Suskun, hayın, çıyansı.
Dört yanım puşt zulası,
Dönerim dönerim çıkmaz.”
