Sanırım daha nüfusu 33 bin iken ailecek İstanbul’dan Gebze’ye gelip yerleşmiştik.
Tek katlı bahçeli evleri, su kuyuları, kavak ağaçları, yer yer toprak yollarıyla sessizliğin ortasında bir yerdi Gebze.
O yıllarda sadece ilçe merkezinde altyapı vardı.
Diğer yerlerde kanalizasyon için fosseptik çukurları açılmıştı.
Keza aynı şekilde yine içme ve kullanma suyu kuyulardan temin ediliyordu ki kuyu suyunun tadının acı ve kireçli olduğunu halen anımsıyorum.
Tatlı su ise genelde Yumrukaya’dan temin ediliyordu.
Şuanda araç trafiğinin zirve yaptığı İbrahim Ağa Caddesi’nin Aksasapağı kesiminde tek, tük araç geçerdi.
Merkez de bile trafik ve park sorunu diye bir şey yoktu.
Sokak ve yolda gördüğünüz birisini mutlaka tanırdınız.
Selamlaşıp yola devam ederdiniz.
Gebze sessizliğin ve dinginliğin başkenti gibiydi.
Hava karardıktan sonra herkes evlerine çekilir, çarşıda bile pek kimse olmazdı.
Gebze’nin sakin akşamlarında evlerin önünde komşularla çaylı, sohbetli muhabbetler yaşanırdı.
Komşuluk ilişkileri o yıllarda çıkar ve bir takım beklenti üzerine dayanmadığından ötürü bana daha samimi ve sıcak gelirdi.
Bugün Gebze havası, toprağa, suyu kirlenmiş, trafik ve park sorunu içinde debelenen, nüfusu hızla artan ancak ‘kentleşme’ adına bir milim ileriye gidemeyen Anadolu kasabası gibidir.
Gebze eskiden güzeldi fakat günümüz de Gebze hiçte güzel değil.
Kimse çıkıp Gebze’de yaşamaktan mutluyum demez, diyemez.
İş, aş ve bir takım sosyal nedenlerden ötürü Gebze’ye mahkum olmuş binlerce insan var.
İnsanca yaşamak adına hiçbir olanağı olmayan geleceğe dair hiçbir umut emaresi olmayan bir ilçedir Gebze.
Şimdilerde sessizliğin ortasında ki Gebze’yi sadece anımsıyoruz.
O kadar..
