27 Haziran 1998’de meydana gelen deprem sonrası birkaç gazeteci arkadaşla Adana’ya gitmiştik.
Depremin soğuk yüzünü ilk kez görmüş, yaşanılan acılara, yıkılan devasa beton binalara yine orada tanıklık etmiştim.
6.2 büyüklüğünde ki Adana depreminde 145 kişi ölmüş, 1500 kişi yaralanmış, yüzlerce ev yıkılmıştı.
Bir yıl sonra 17 Ağustos 1999’da ise bu kez Gölcük merkezli 7,4 büyüklüğünde deprem felaketini yaşadık.
Resmî raporlara göre 17.480 ölüm, 23.781 yaralanma oldu, 505 kişi sakat kaldı. 285.211 ev, 42.902 iş yeri hasar gördü.
Gerçekten çok büyük bir doğal afet meydana gelmişti.
Şahsen yaşamış birisi olarak içinde olduğumuz binanın beşik gibi sallanmasını, kulakları tırmalayan korkunç gürültüyü, uğultuyu bugün bile anımsıyorum.
Sarsıntının ardından kendilerini bir şekilde atanların bağırış çağırışları, ağlama sesleri unutulacak gibi değil.
Korkunç bir deneyimimiz olmuştu.
Ancak bugün Kahramanmaraş merkezli 7,4 ve 7.6 şiddetli iki deprem gerçekten çok daha büyük bir felaket.
Depremin olduğu sabaha karşı 04.17 itibariyle haber yaparak gazetecilik görevimizi de yerine getirmeye devam ediyoruz.
Gördüğümüz şu, deprem değil denetimsiz, çürük binalar, sorumsuz yöneticilerin ve depremin ciddiye alınmaması öldürüyor.
Ülkemizin deprem kuşağı üzerinde olmasının bilindiği halde afetin en az hasarla atlatılması değil, afet sonrasına dönük olarak hep çalışmalar yapıldı.
Elbette afet sonrası da önemli fakat afetin öncesine dönük çok daha fazla hazırlık yapılması gerekiyor.
Sonuç olarak deprem bu ülke topraklarının bir gerçeği.
Umarım bu kez dersler alınarak Türkiye’de depremin her zaman öncelikli gündem olmasına dönük anlayış sağlanır.
