Babamla anılarım yer yer bulanık, sınırlı ve bir o kadarda yitik.
Çünkü yaşamadığımız o kadar çok şey var ki..
1970’lı yılların başlarında Kars’tan ailecek iş ve aş umuduyla İstanbul’a geldik.
Dolapdere, Tarlabaşı ve Taksim bölgesinde çocukluğum geçti.
Babam bir akaryakıt istasyonunda çalışıyordu, annem ise ev hanımıydı.
3 kardeştik o zamanlar ve İstanbul’un eski bir mahallesinde çocukluk günlerimizle ilgili o kadar anılarımız var ki.
Sonra 1978 yılında bu kez Gebze’ye taşındık.
Çocukluk, gençlik askerlik günleri derken zaman hızla geçip gitti.
Babamla ilişkilerimiz hep bildik ülkemiz şartlarının, geleneklerinin gerektirdiği şekilde oldu.
Onun istediği gibi çocukluğumuza yön belirledik ve öylede büyüdük.
Her zaman saygı duydum, hiçbir şekilde ona karşı yanlış yapmamaya çalıştım.
2010 yılında vefat ettikten sonra yokluğunda babamla ilgili uzun, uzun düşündüğüm anlar oldu.
Diyor ya şair:
“Annem hep evdeydi
Kardeşlerim de vardı
Ama ben beklerdim babamı
Çünkü babam başkaydı..”
Yaşarken oysa bir çok şeyi paylaşamamış belki de baba oğul olarak birbirimizi çok sevmemize karşın bu sevgimizi tam olarak gösterememiştik.
Kimi yaşanmamışlıklar sonrasında insanda farklı bir duyguya neden oluyor.
Şimdi şöyle olsaydı falan daha iyi olurdu diyorum ama artık vakit çok geç.
Her şey geçmişte yaşanmış ve orada donup kalmış.
Sonuçta yaşam böyle bir şey.
Dün hepimizin babası, annesi vardı yaşadılar ve bu dünyada ki yolcuklarını tamamladılar.
Şimdi bizlerde onlar gibi aynı yolculuğu sürdürüp nihayetinde son durakta ineceğiz.
Yaşarken babalarımızın ve annelerimizin kıymetini bilelim, onlara çok daha fazla zaman ayıralım.
Hayat bir varmış, bir yokmuş gibi kısa..
Ataol Behramoğlu güzel demiş:
“Anne gezindiğin bağ
Baba yaslandığın dağdır
Ömrünün en güzel çağı
Annen ve babanla olandır..”
Tüm babaların gününü kutluyorum.
